Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά!

...που τόσο σας έχουμε ξεχάσει!

Πώς αλλιώς κανείς να σκεφτεί διαβάζοντας την έκθεση του Συνηγορου του Πολίτη, κ. Γεωργίου Μόσχου, στην οποία αναφέρονται οι εφιαλτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες πολλοί μικροί Έλληνες αλλά και μικροί αλλοδαποί ζουν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.. Τα παιδιά των φυλακών, των ιδρυμάτων, ελληνάκια και ξένα, τα παιδιά που είναι ξεχασμένα από όλους.

Δώδεκα χρόνια έχουν παρέλθει από την τελευταία έκθεση που υπέβαλε η Ελλάδα στα Ηνωμένα Έθνη και την αρμόδια επιτροπή για την εφαρμογή της Συνθήκης των Δικαιωμάτων των Παιδιών στη χώρα. Ναι, από το 1995 λοιπόν, με τρεις Ολυμπιάδες να έχουν παρέλθει και μία έξ'αυτών στη χώρα μας, η Ελλάδα δεν έχει βρει "το χρόνο" να ερευνήσει τις συνθήκες που ζουν τα παιδιά της. Ή μήπως είναι τόσο τραγικές οι συνθήκες που θα προκαλούσαν τον αποτροπιασμό εντός και εκτός της χώρας;

Κατατοπιστική και η σκέψη/εικόνα αυτή των συντακτριών της Ελευθεροτυπίας, της Ελένης Δελβινιώτη και της Ιωάννας Σωτήρχου, που καυτηριάζοντας την ελληνική πραγματικότητα και ειδικά την μη-εφαρμογή των προστατευτικών διατάξεων, μνημονεύουν τα παιδιά που είναι "αντιμέτωπα με την εικονική πραγματικότητα του κόσμου των μεγάλων, «βιτρίνα» των νομοθετημάτων προστασίας που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, ίσα ίσα για να εφησυχάζουν τις ενοχές"

Μια χώρα που δεν διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της, και μάλιστα των πιο αδύναμων και απροστάτευτων εξ'αυτών, αυτή είναι τελικά η Ελλάδα, ε; Ή μάλλον η Δημοκρατική Ελλάδα, με τις δημοκρατικές παρατάξεις..

Πηγή: Παγκόσμια Νύχτα για τα Παιδιά Σημείωση: εξαιρετικά εύστοχος ο τίτλος των συντακτριών, σήμερα "Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Παιδιών"

Και όμως...

..υπάρχουν κάποιες μικρές ανάσες, κάποιες εξαιρέσεις, που επιδέχονται μνείας. Όπως για παράδειγμα η κίνηση της Ε.Ρ.Τ. να "ξεκλειδώσει" το πλούσιο αρχειακό της υλικό και να το καταστήσει προσβάσιμο στους πολίτες που επιθυμούν να το συμβουλευτούν.

Το φιλόδοξο και καθόλου ευκαταφρόνητο, από πλευράς προϋπολογισμού, project, μετουσιώθηκε σε μια "ηλεκτρονική βιβλιοθήκη" και είναι διαθέσιμο εδώ και δύο μέρες στον κόσμο...

Σύνδεσμος: Οπτικοακουστικό Αρχείο

Μηδέν εις το πηλίκο..

Τα ευχάριστα νέα μας έρχονται αυτή τη φορά από τον χώρο της Παιδείας και την έρευνα της PISA: η εκπαιδευτική μας πολιτική έχει αποτυχει. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι οι νεαροί Έλληνες μαθητές πετύχαν βαθμολογίες χαμηλότερες του μέσου όρου και στα τρία γνωστικά αντικείμενα, δηλαδή στην κατανόηση κειμένου, στις φυσικές επιστήμες και τα μαθηματικά.

Πού βαδίζουμε ως κοινωνία όταν δεν ξέρουμε να μετράμε, όταν δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε, όταν δεν κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας; Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε όταν βλέπουμε την νεότερη γενιά που μεγαλώνει με ότι "πιο σύγχρονο" να βυθίζεται σε αυτό το τέλμα;

Το θέατρο που ονομάζεται ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να κατεβάσει αυλαία. Η παρωδία των "πανελληνιων" εξετάσεων δεν οδηγηθεί πουθενά, οι κουρασμένοι ηθοποιοί/δάσκαλοι πρέπει να ανανεωθούν, και τα φθαρμένα στασίδια πρέπει να ξηλωθούν.

Αν θέλουμε να λέμε ότι υπάρχει μέλλον δηλαδή.

[Ίσως για αυτό να είναι θλιμμένοι και οι ΕΜΟ. Τόση μιζέρια όσο το ελληνικό σχολείο που αλλού;]

Η ευτυχία του να γεννιέσαι Έλληνας...

Έλληνας πολίτης με κινητικά προβλήματα. Φαντάζει σχήμα οξύμωρο, και δυστυχώς δεν είναι βγαλμένο από κάποιο λογοτεχνικό κείμενο, αλλά από την ελληνική μας πραγματικότητα. Και είναι πέρα για πέρα αληθινό. Και βέβαια δυσάρεστο.

Το διαπιστώνει κανείς περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας. Οι ράμπες απουσιάζουν, τα πεζοδρόμια είναι στενά, κακοφτιαγμένα, συχνά με ρωγμές, τα αυτοκινήτα σταθεμεύουν στις εισόδους των κτηρίων καθιστώντας τες απροσπέλαστες. Η τοπική αυτοδίοικηση, η κοινωνική πολιτική του κράτους, η ίδια η συμπεριφορά μας καταδικάζει τους ανθρώπους σε απομόνωση.

Τώρα διαβάζουμε στο άρθρο της δημοσιογράφου Αγγελικής Μπουμπούκα, δημοσιευμένο στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (2 Δεκεμβρίου 2007) ότι οι συμπολίτες μας στερούνται και άλλων δικαιωμάτων τους, όπως της μόρφωσης (!). Σημειώνει η κ. Μπουμπούκα ότι το Πανεπιστήμιο έχει τη δυνατότητα να μη δεχθεί στις τάξεις του φοιτητή, ο οποίος έχει εισαχθεί με τις προβλεπόμενες διαδικασίες σε τριτοβάθμιο ίδρυμα, με μόνο πρόσχημα την αναπηρία. Δηλαδή, δεν περπατάς, δεν μπορείς να σπουδάσεις.

Η έλλειψη της υλικοτεχνικής υποδομής είναι βεβαίως η ουσία του ζητήματος και η "διακιολογία". Και είναι γνωστό ότι για τα ελληνικά υποχρηματοδοτούμενα Πανεπιστήμια, η αναδιαμορφωση χώρων ή η μετάφραση των εγχειριδίων στη γλώσσα Braille είναι σημαντικές δαπάνες. Και αν κανείς μπορεί να κατανοήσει τους λόγους που δικαιολογούν την ανεπάρκεια αυτή, μπορεί κανείς να πει το ίδιο και για τον αποκλεισμό που αυθαίρετα επιβάλλει στους νέους; Γιατί απουσιάζει η χρυσή τομή, η μέση λύση;

Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, δηλαδή κάποια Πανεπιστήμια που παίρνουν κάποια "ειδικά μέτρα", δηλαδή που κάνουν ως οφείλουν. Γιατί δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χρέος για το δημόσιο Πανεπιστήμιο να μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών του. Ή έχουμε Δημόσιο Πανεπιστήμιο που είναι στη θεωρία αλλά και στη πράξη "δημόσιο" ή όχι. Το δικαίωμα στη μόρφωση όμως είναι αναφαίρετο, όπως είναι και η ισότητα των πολιτών.

Κανείς οφείλει να το θυμίζει αυτό στον εαυτό του, ζώντας κατα τούς χαλεπούς αυτού καιρούς της "αθηναϊκής δημοκρατίας"...

---

Πηγή: Δικαίωμα Πρόσβασης στη Μάθηση

Κάθε λιμάνι και καημός...

Αφήνοντας το λιμάνι των Κυθήρων να περιμένει το πολυπόθητο πλοίο, "τραβάμε για αλλού", για τα Δωδεκάνησα και τη Λέρο αυτή τη φορά και το μέγιστο ζήτημα της κοινωνικής περίθαλψης των ατόμων με ψυχικά νοσήματα. Εκεί λοιπόν συναντάμε τους ασθενείς συμπολίτες μας και τον δικαιολογημένο καημό τους για μια ποιοτική περίθαλψη που το κράτος μας ακόμα δεν είναι σε θέση να προσφέρει.

Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου για το ζήτημα αυτό είναι περιορισμένες αλλά η εικόνα που σχηματίζει κανείς από τις διαφορετικές πηγές είναι συγκεκριμένη στο βαθμό που τα περιθώρια αμφισβήτησης είναι οριακά. Προκύπτει λοιπόν ένα καθεστώς "εκτεταμένης ανεπάρκειας" όπου κανείς δυσκολεύεται ακόμα και νοητικά να συλλάβει πώς βοηθά την περίθαλψη των ασθενών ή πώς προετοιμάζει την κοινωνικοποίηση τους.

Και βεβαίως δεν πρόκειται για αποκλειστικότητα του νησιού. Δεν είναι λοιπόν μόνο η Λέρος όπου και στεγάζεται το συγκεκριμένο ίδρυμα αλλά και οι άλλες κλινικές της χώρας που επιζητούν την "μεταρρύθμιση" αλλά βιώνουν την πραγματικότητα των μειωμένων κονδυλίων και του μειωμένου προσωπικού. Είναι η Ελλάδα της μειωμένης ευαισθησίας νομίζουμε ότι δεν υπάρχει ή που συγκαταλέγουμε στις "εξαιρέσεις" ενώ ζει και δρα ανάμεσα μας.

Η εύρωστη και σύγχρονη Ελλάδα που ομφαλοσκοπεί, που αρέσκεται σε σχέδια και οράματα ενώ περιθωριοποιεί με έργα και πράξεις δεν επηρεάζει όμως μόνο τους άμεσα απο αυτήν εξαρτώμενους. Επηρεάζει μοιραία όλους μας καθώς διαβρώνει τις αξίες μας. Είναι η Ελλάδα που δεν βλέπουν οι τουρίστες, είναι η δική "μας", η σημερινή Ελλάδα, η καθημερινή...

Μετά τον ήλιο και τα μπάνια..

Διαβάζω ότι τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα είναι για ενδέκατη μέρα αποκλεισμένα από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, καθώς το ένα και μοναδικό πλοίο που τα συνδέει με τον υπόλοιπο κόσμο δεν εκτελεί πλέον τα δρομολόγια του. Οι ναυτικοί που το στελεχώνουν απαιτούν την καταβολή των δεδουλευμένων ημερομισθίων τους.

Έτσι λοιπόν στην "εμπόλεμη" Ελλάδα μας, υπάρχουν πολίτες που ζουν μακριά από τα φώτα των πόλεων και την γκλαμουριά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των εκεί εκλογών εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στα Super Puma που μεταφερουν τα βασικά πρώτα ειδη. Και όμως, κάποιος πρέπει να μας υπενθυμίσει μάλλον ότι και αυτοί έχουν δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση ακόμα και αν επέλεξαν να μείνουν στα νησιά τους και στα χωριά τους και να μην μεταναστεύσουν στις πολιτισμένες πολιτείες μας.

Και αν οι μεγάλες αποφάσεις για το ΠΑ.ΣΟ.Κ ή το εκάστοτε ΠΑ.ΣΟ.Κ. κρίνονταν στα Κύθηρα ή αν ακόμα γινόταν κάτι "γκλαμουράτο" στα νησιά αυτά, μονομιάς όλοι θα συρρέαν "από αέρος και θαλάσσης" [με τα δρομολογια που "μαγικά" θα εμφανίζονταν] στο "μαγευτικό αυτό νησί με τα σμαραγδένια νερά" το οποίο, ας μη ξεχνάμε, συμβάλλει και αυτό με τη σειρά του στην οικονομία μας όταν το καλοκαίρι "χαρίζει στιγμές ξεγνασιάς και γαλήνης" σε εγχώριους και μη τουρίστες. Και ειναι βεβαίως παράλογοι οι κάτοικοι του όταν με τη σειρά τους ζητούν μια σταθερή ακτοπλοϊκή σύνδεση το χειμώνα.

Και αν σίγουρα το θέμα της πλοιοκτήτριας εταιρείας αξίζει να διερευνηθεί και να ρυθμιστούν οι όποιες διαφορές μεταξύ εργοδοσίας και ναυτικών, το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν αποτελεί ούτε δικαιολογία ούτε βέβαια ελαφρυντικό για το κράτος και το νεοσύστατο υπουργειο "Νησιωτικής Πολιτικής". Ας ελπίσουμε ότι το μεσοδιάστημα μέχρι την αποκατάσταση της τάξης, δεν θα προκύψει κάποιο έκτακτο περιστατικό όπως και ότι δεν θα βρεθεί κάποια ετοιμόγεννη γυναίκα που να χρειάζεται νοσηλεία ή ιδιαίτερη φροντίδα.

Διότι βεβαίως, αυτό είναι το μήνυμα που εισπράττει ο κάτοικος των Κυθήρων και του κάθε άλλου νησιού που η γεωγραφία το κατατάσσει στα επονομαζόμενα "ακριτικά" ή "άγονης γραμμής". Γιατί πώς να βασιστείς σε ένα κράτος όταν έχεις ανάγκη, τη στιγμή που σε "καιρούς ειρήνης" η επιβίωση του πολίτη είναι τρόπον τινά αβέβαιη. Και μετά κανείς μιλάει για την υπογεννητικότητα στην Ελλάδα...

Η αρχή, το ήμισυ του παντός

Ομολογώ ότι προβληματίστηκα για το θέμα του πρώτου σημειώματος. Μετά τα δραματικά δημοσιεύματα για το περιβάλλον και με τα μέγιστα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας να παραμένουν άλυτα, μου φαίνεται αστείο ότι θα αφιερώσω το σημείωμα αυτό στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την εκλογική νίκη του Γ.Παπανδρέου, τη στιγμή που μάλιστα, είμαι ιδιαίτερα σκεπτική απέναντι στο συγκεκριμένο κόμμα η δράση του οποίου συστηματικά με απογοητεύει.

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως λοιπόν, αποφασίζω να επιλέξω το πολιτικό αυτό ζήτημα που μονοπωλεί την επικαιρότητα τους τελευταίους 2 μήνες, ελπίζοντας ότι η σημερινή μέρα θα σηματοδοτήσει την αρχή μια νέας πορείας για το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά και για την Ελλάδα. Η θέση μου είναι απλή: το ΠΑ.ΣΟ.Κ εκπροσωπώντας ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και πρεσβεύοντας (τουλάχιστον θεωρητικά) ένα σύνολο ιδεών διαφορετικό από αυτό του κυβερνώντος συντηρητικού κόμματος, πρέπει να είναι ένα κόμμα υγιές για την ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Βεβαίως η εκλογή του προέδρου ενός κόμματος δεν συνιστά από μόνη της ουσιαστική ανανέωση [πόσο μάλλον όταν πρόκειται για επανεκλογή του προέδρου], ούτε βέβαια είναι εχέγγυο για τη σωστή διακυβέρνηση του κράτους. Κανείς βέβαια ελπίζει ότι οι δύο μήνες που παρήλθαν έφεραν αποτελέσματα ουσιαστικά τα οποία θα γινουν αισθητά το προσεχές διάστημα. Επίσης, η έλευση των εκλογών και, ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα τους σημαδοτοδεί και ένα τέλος στην παραφιλολογία των προηγούμενων μηνών και στην συνεχή ενασχόληση μας -προεξεχοντος του τύπου- με τα "εσωτερικά" του κόμματος, συχνά μάλιστα, εις βάρος άλλων σημαντικών γεγονότων εντός και εκτός της Ελλάδας.

Η 11η Νοεμβρίου λοιπόν, η μέρα που παρεμπιπτόντως σηματοδοτεί διεθνώς το τέλος του μακάβριου Α'Παγκοσμιου Πολέμου, αφήνει μια πράσινη απόχρωση στην Ελλάδα του 2007, για κάποιους καλή, για κάποιους όχι. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία και επιτακτική η ανάγκη να μείνει η σημερινή ημέρα αν όχι στην εγχώρια πολιτική ιστορία, σίγουρα στο ημερολόγιο, και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι φίλοι του και οι πολέμιοι να κοιτάξουν μπροστά.