Κάθε λιμάνι και καημός...

Αφήνοντας το λιμάνι των Κυθήρων να περιμένει το πολυπόθητο πλοίο, "τραβάμε για αλλού", για τα Δωδεκάνησα και τη Λέρο αυτή τη φορά και το μέγιστο ζήτημα της κοινωνικής περίθαλψης των ατόμων με ψυχικά νοσήματα. Εκεί λοιπόν συναντάμε τους ασθενείς συμπολίτες μας και τον δικαιολογημένο καημό τους για μια ποιοτική περίθαλψη που το κράτος μας ακόμα δεν είναι σε θέση να προσφέρει.

Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου για το ζήτημα αυτό είναι περιορισμένες αλλά η εικόνα που σχηματίζει κανείς από τις διαφορετικές πηγές είναι συγκεκριμένη στο βαθμό που τα περιθώρια αμφισβήτησης είναι οριακά. Προκύπτει λοιπόν ένα καθεστώς "εκτεταμένης ανεπάρκειας" όπου κανείς δυσκολεύεται ακόμα και νοητικά να συλλάβει πώς βοηθά την περίθαλψη των ασθενών ή πώς προετοιμάζει την κοινωνικοποίηση τους.

Και βεβαίως δεν πρόκειται για αποκλειστικότητα του νησιού. Δεν είναι λοιπόν μόνο η Λέρος όπου και στεγάζεται το συγκεκριμένο ίδρυμα αλλά και οι άλλες κλινικές της χώρας που επιζητούν την "μεταρρύθμιση" αλλά βιώνουν την πραγματικότητα των μειωμένων κονδυλίων και του μειωμένου προσωπικού. Είναι η Ελλάδα της μειωμένης ευαισθησίας νομίζουμε ότι δεν υπάρχει ή που συγκαταλέγουμε στις "εξαιρέσεις" ενώ ζει και δρα ανάμεσα μας.

Η εύρωστη και σύγχρονη Ελλάδα που ομφαλοσκοπεί, που αρέσκεται σε σχέδια και οράματα ενώ περιθωριοποιεί με έργα και πράξεις δεν επηρεάζει όμως μόνο τους άμεσα απο αυτήν εξαρτώμενους. Επηρεάζει μοιραία όλους μας καθώς διαβρώνει τις αξίες μας. Είναι η Ελλάδα που δεν βλέπουν οι τουρίστες, είναι η δική "μας", η σημερινή Ελλάδα, η καθημερινή...

Μετά τον ήλιο και τα μπάνια..

Διαβάζω ότι τα Κύθηρα και τα Αντικύθηρα είναι για ενδέκατη μέρα αποκλεισμένα από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, καθώς το ένα και μοναδικό πλοίο που τα συνδέει με τον υπόλοιπο κόσμο δεν εκτελεί πλέον τα δρομολόγια του. Οι ναυτικοί που το στελεχώνουν απαιτούν την καταβολή των δεδουλευμένων ημερομισθίων τους.

Έτσι λοιπόν στην "εμπόλεμη" Ελλάδα μας, υπάρχουν πολίτες που ζουν μακριά από τα φώτα των πόλεων και την γκλαμουριά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των εκεί εκλογών εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στα Super Puma που μεταφερουν τα βασικά πρώτα ειδη. Και όμως, κάποιος πρέπει να μας υπενθυμίσει μάλλον ότι και αυτοί έχουν δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση ακόμα και αν επέλεξαν να μείνουν στα νησιά τους και στα χωριά τους και να μην μεταναστεύσουν στις πολιτισμένες πολιτείες μας.

Και αν οι μεγάλες αποφάσεις για το ΠΑ.ΣΟ.Κ ή το εκάστοτε ΠΑ.ΣΟ.Κ. κρίνονταν στα Κύθηρα ή αν ακόμα γινόταν κάτι "γκλαμουράτο" στα νησιά αυτά, μονομιάς όλοι θα συρρέαν "από αέρος και θαλάσσης" [με τα δρομολογια που "μαγικά" θα εμφανίζονταν] στο "μαγευτικό αυτό νησί με τα σμαραγδένια νερά" το οποίο, ας μη ξεχνάμε, συμβάλλει και αυτό με τη σειρά του στην οικονομία μας όταν το καλοκαίρι "χαρίζει στιγμές ξεγνασιάς και γαλήνης" σε εγχώριους και μη τουρίστες. Και ειναι βεβαίως παράλογοι οι κάτοικοι του όταν με τη σειρά τους ζητούν μια σταθερή ακτοπλοϊκή σύνδεση το χειμώνα.

Και αν σίγουρα το θέμα της πλοιοκτήτριας εταιρείας αξίζει να διερευνηθεί και να ρυθμιστούν οι όποιες διαφορές μεταξύ εργοδοσίας και ναυτικών, το σίγουρο είναι ότι αυτό δεν αποτελεί ούτε δικαιολογία ούτε βέβαια ελαφρυντικό για το κράτος και το νεοσύστατο υπουργειο "Νησιωτικής Πολιτικής". Ας ελπίσουμε ότι το μεσοδιάστημα μέχρι την αποκατάσταση της τάξης, δεν θα προκύψει κάποιο έκτακτο περιστατικό όπως και ότι δεν θα βρεθεί κάποια ετοιμόγεννη γυναίκα που να χρειάζεται νοσηλεία ή ιδιαίτερη φροντίδα.

Διότι βεβαίως, αυτό είναι το μήνυμα που εισπράττει ο κάτοικος των Κυθήρων και του κάθε άλλου νησιού που η γεωγραφία το κατατάσσει στα επονομαζόμενα "ακριτικά" ή "άγονης γραμμής". Γιατί πώς να βασιστείς σε ένα κράτος όταν έχεις ανάγκη, τη στιγμή που σε "καιρούς ειρήνης" η επιβίωση του πολίτη είναι τρόπον τινά αβέβαιη. Και μετά κανείς μιλάει για την υπογεννητικότητα στην Ελλάδα...

Η αρχή, το ήμισυ του παντός

Ομολογώ ότι προβληματίστηκα για το θέμα του πρώτου σημειώματος. Μετά τα δραματικά δημοσιεύματα για το περιβάλλον και με τα μέγιστα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας να παραμένουν άλυτα, μου φαίνεται αστείο ότι θα αφιερώσω το σημείωμα αυτό στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την εκλογική νίκη του Γ.Παπανδρέου, τη στιγμή που μάλιστα, είμαι ιδιαίτερα σκεπτική απέναντι στο συγκεκριμένο κόμμα η δράση του οποίου συστηματικά με απογοητεύει.

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως λοιπόν, αποφασίζω να επιλέξω το πολιτικό αυτό ζήτημα που μονοπωλεί την επικαιρότητα τους τελευταίους 2 μήνες, ελπίζοντας ότι η σημερινή μέρα θα σηματοδοτήσει την αρχή μια νέας πορείας για το ίδιο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά και για την Ελλάδα. Η θέση μου είναι απλή: το ΠΑ.ΣΟ.Κ εκπροσωπώντας ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και πρεσβεύοντας (τουλάχιστον θεωρητικά) ένα σύνολο ιδεών διαφορετικό από αυτό του κυβερνώντος συντηρητικού κόμματος, πρέπει να είναι ένα κόμμα υγιές για την ομαλή λειτουργία του πολιτικού συστήματος.

Βεβαίως η εκλογή του προέδρου ενός κόμματος δεν συνιστά από μόνη της ουσιαστική ανανέωση [πόσο μάλλον όταν πρόκειται για επανεκλογή του προέδρου], ούτε βέβαια είναι εχέγγυο για τη σωστή διακυβέρνηση του κράτους. Κανείς βέβαια ελπίζει ότι οι δύο μήνες που παρήλθαν έφεραν αποτελέσματα ουσιαστικά τα οποία θα γινουν αισθητά το προσεχές διάστημα. Επίσης, η έλευση των εκλογών και, ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα τους σημαδοτοδεί και ένα τέλος στην παραφιλολογία των προηγούμενων μηνών και στην συνεχή ενασχόληση μας -προεξεχοντος του τύπου- με τα "εσωτερικά" του κόμματος, συχνά μάλιστα, εις βάρος άλλων σημαντικών γεγονότων εντός και εκτός της Ελλάδας.

Η 11η Νοεμβρίου λοιπόν, η μέρα που παρεμπιπτόντως σηματοδοτεί διεθνώς το τέλος του μακάβριου Α'Παγκοσμιου Πολέμου, αφήνει μια πράσινη απόχρωση στην Ελλάδα του 2007, για κάποιους καλή, για κάποιους όχι. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία και επιτακτική η ανάγκη να μείνει η σημερινή ημέρα αν όχι στην εγχώρια πολιτική ιστορία, σίγουρα στο ημερολόγιο, και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. οι φίλοι του και οι πολέμιοι να κοιτάξουν μπροστά.