Κάθε λιμάνι και καημός...

Αφήνοντας το λιμάνι των Κυθήρων να περιμένει το πολυπόθητο πλοίο, "τραβάμε για αλλού", για τα Δωδεκάνησα και τη Λέρο αυτή τη φορά και το μέγιστο ζήτημα της κοινωνικής περίθαλψης των ατόμων με ψυχικά νοσήματα. Εκεί λοιπόν συναντάμε τους ασθενείς συμπολίτες μας και τον δικαιολογημένο καημό τους για μια ποιοτική περίθαλψη που το κράτος μας ακόμα δεν είναι σε θέση να προσφέρει.

Ομολογώ ότι οι γνώσεις μου για το ζήτημα αυτό είναι περιορισμένες αλλά η εικόνα που σχηματίζει κανείς από τις διαφορετικές πηγές είναι συγκεκριμένη στο βαθμό που τα περιθώρια αμφισβήτησης είναι οριακά. Προκύπτει λοιπόν ένα καθεστώς "εκτεταμένης ανεπάρκειας" όπου κανείς δυσκολεύεται ακόμα και νοητικά να συλλάβει πώς βοηθά την περίθαλψη των ασθενών ή πώς προετοιμάζει την κοινωνικοποίηση τους.

Και βεβαίως δεν πρόκειται για αποκλειστικότητα του νησιού. Δεν είναι λοιπόν μόνο η Λέρος όπου και στεγάζεται το συγκεκριμένο ίδρυμα αλλά και οι άλλες κλινικές της χώρας που επιζητούν την "μεταρρύθμιση" αλλά βιώνουν την πραγματικότητα των μειωμένων κονδυλίων και του μειωμένου προσωπικού. Είναι η Ελλάδα της μειωμένης ευαισθησίας νομίζουμε ότι δεν υπάρχει ή που συγκαταλέγουμε στις "εξαιρέσεις" ενώ ζει και δρα ανάμεσα μας.

Η εύρωστη και σύγχρονη Ελλάδα που ομφαλοσκοπεί, που αρέσκεται σε σχέδια και οράματα ενώ περιθωριοποιεί με έργα και πράξεις δεν επηρεάζει όμως μόνο τους άμεσα απο αυτήν εξαρτώμενους. Επηρεάζει μοιραία όλους μας καθώς διαβρώνει τις αξίες μας. Είναι η Ελλάδα που δεν βλέπουν οι τουρίστες, είναι η δική "μας", η σημερινή Ελλάδα, η καθημερινή...