Λάθη γονέων παιδεύουσι τέκνα

Με αφορμή τη μη-δημιουργία τζαμιού στην Αττική, γράφει σήμερα ο κ. Καμπύλης στο οπισθόφυλλο της Καθημερινής για την κάκιστη πολιτική του ελληνικού κράτους ως προς το ζήτημα των μουσουλμάνων που κατοικούν στην Ελλάδα. Έχοντας καυτηριάσει την ανευθυνότητα και τη σωρεία λαθών της πολιτείας, κάνει ιδιαίτερη μνεία στα προβλήματα που οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας αντιμετωπίζουν (αδυναμία τέλεσης θρησκευτικών καθηκόντων, ταξίδια μακρινά στη Θράκη κ.λ.π.) προσπαθώντας να μας φέρει έστω για λίγο στη θέση τους, να δούμε δηλαδή την δημοκρατική Ελλάδα από τη δική τους οπτική γωνία.

Πρόκειται για ένα άρθρο που πονά, όχι μόνο για την αδικία (και ταλαιπωρία) που υφίστανται κάποιοι συμπολίτες μας. Πονά ιδιαίτερα όλους εμάς που αναλογιζόμαστε σήμερα (και χθες και αύριο) το βεληνεκές των ανεύθυνων πολιτικών αποφάσεων, που συναισθανόμαστε το αντίκτυπο τους στο μέλλον. Η στάση του ελληνικού κράτους απέναντι στους αλλόθρησκους σε συνδυασμό με την κάκιστη πολιτική για τους μετανάστες υποθηκεύουν την κοινωνική συνοχή του κράτους και, συνεπώς, το μέλλον της χώρας.

Τη θλιβερότητα αυτή αποτυπώνει και ο κ. Καμπύλης μιλώντας για έναν Έλληνα μουσουλμάνο τον κ. Τζαχίντ: "Ο ίδιος, Ελληνας πολίτης, μουσουλμάνος, κάτοικος «Γκαζοχωρίου» (το σπίτι του δεν είναι πολύ μακριά από τον «Βωβοπόλεμο») αναγκάσθηκε να αποδεχτεί πολλά: Την απαξίωση της περιοχής όπου έμενε, τα άχρηστα σχολικά εγχειρίδια για τα παιδιά του, τις συνθήκες εργασίας του. Περίπου μια μοίρα προκαθορισμένη γι’ αυτόν και τους απογόνους του. Ο δημόσιος Λόγος αποδείχθηκε πολύ αυστηρός γι’ αυτόν την οικογένειά του και τους φίλους του, σχεδόν απαξιωτικός. Ο Μουμίν δύσκολα χωρούσε στα κιτάπια της «εθνικής ομοιογένειας». Κατέφευγε λοιπόν -όλο και περισσότερο όπως πολλοί σαν αυτόν- στην παρηγοριά του Μύθου, δηλαδή στη Θρησκεία του."

Όπως και με τόσα άλλα θέματα στην Ελλάδα, όταν θα έρθει η ώρα ανάληψης των ευθυνών θα είναι δυστυχώς πάρα πολύ αργά.. οι δε υπαίτιοι θα μας έχουν αφήσει... Τώρα όμως, που τους έχουμε μπροστά μας και ανάμεσα μας ..αδιαφορούμε!

Το άρθρο του κ. Καμπύλη: Ακόμη χωρίς τζαμί και νεκροταφείο οι μουσουλμάνοι της Αθήνας

Μια συνταγή αυτοκαταστροφής...

Πάγιο αίτημα του ΚΚΕ και, σε ένα βαθμό και άλλων κομμάτων της αριστεράς, η νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων. Και, ας σημειώσουμε, σε μια Ελλάδα που το 1/4 του ενεργού πληθυσμού απασχολείται στον τόσο προβληματικό Δημόσιο τομέα δηλαδή είναι άνθρωποι που "προφυλάσσονται" από την μονιμότητα. Να επεκταθεί λοιπόν η παθογένεια αυτή και στους υπόλοιπους κλάδους, να γίνει η Ελλάδα ένα απέραντο τεμπελχανείο, όπου η δουλειά απλά είναι κάτι να γεμίζει κάποια άδεια πρωινά, να σκοτώσουμε όποιοδηποτε ψήγμα ζωντάνιας και κινήτρου είχε απομείνει, να παραδώσουμε το σώμα στη ραστώνη και έπειτα και το πνεύμα (καθώς τα δύο είναι αλληλένδετα).... και μετά, όταν πια οι απανταχού σε ελλαδική επικράτεια έλληνες εργάτες και εργαζόμενοι με τις νόμιμα κατοχυρωμένες δουλειές θα όλοι τρεφόμαστε με... αέρα κοπανιστό, ίσως τότε το ΚΚΕ και οι λοιποί ευφρανθούν με την επίτευξη της ισότητας που θα έχουν επιτύχει.

...."θέρος" εν μέσω βαρυχειμωνιάς

Το ιστολόγιο αυτό είχε παραμείνει ανενεργό για ένα περίπου έτος... Ωστόσο τα τεκταινόμενα στην ωραία μας χώρα επιβάλλουν αφύπνιση... και μάλιστα άμεσα!

Με την κυβέρνηση να βουλιάζει και την αντιπολίτευση να μην μπορεί να ορθοπατήσει, μια ημέρα μετά την παραίτηση Τατούλη, μεσούσης της οικονομικής κρίσης, θα σταθώ στο "κωμικοτραγικό" γεγονός της ημέρας, δηλαδή τις δηλώσεις του κ. Σπηλιωτόπουλου στο πλαίσιο της επίσκεψης του στo World Travel Market για τα εγκαίνια του ελληνικού περιπτέρου.

Δηλώνει λοιπόν ο κ. υπουργός μας ότι η οικονομική κρίση δεν επηρεάζει παρά μόνο "ψυχολογικά" το καταναλωτικό κοινό εκπέμποντας παράλληλα μια αισιοδοξία που φαντάζει παράταιρη στο κλίμα της γενικευμένης κατήφειας. Θεωρεί ο κύριος Σπηλιωτόπουλος ότι οι απολυμένοι υπάλληλοι της Lehman Brothers και οι απανταχού απολυθέντες, οι επιχειρηματίες με τα "τρύπες" στα έσοδα και οι χρεωμένοι πολίτες, όλοι αυτοί θα πνίξουν τον καημό τους λιαζόμενοι στις ελληνικές παραλίες.

Βεβαίως δεν περίμενε κανείς από τον υπουργό μιας χώρας που υπολογίζει στον τουρισμό των θερινών μηνών για να λειτουργήσει όλο το έτος να απολογείται και να οδύρεται. Αυτό άλλωστε θα ήταν παράλογο. Μια δόση ρεαλισμού πασπαλισμένη με διπλωματικότητα και λίγη αισιοδοξία θα ικανοποιούσε τους περισσότερους από εμάς. Θα έσωζε, στιγμιαία, και την υπόληψη του κ. Σπηλιωτόπουλου.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά!

...που τόσο σας έχουμε ξεχάσει!

Πώς αλλιώς κανείς να σκεφτεί διαβάζοντας την έκθεση του Συνηγορου του Πολίτη, κ. Γεωργίου Μόσχου, στην οποία αναφέρονται οι εφιαλτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες πολλοί μικροί Έλληνες αλλά και μικροί αλλοδαποί ζουν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.. Τα παιδιά των φυλακών, των ιδρυμάτων, ελληνάκια και ξένα, τα παιδιά που είναι ξεχασμένα από όλους.

Δώδεκα χρόνια έχουν παρέλθει από την τελευταία έκθεση που υπέβαλε η Ελλάδα στα Ηνωμένα Έθνη και την αρμόδια επιτροπή για την εφαρμογή της Συνθήκης των Δικαιωμάτων των Παιδιών στη χώρα. Ναι, από το 1995 λοιπόν, με τρεις Ολυμπιάδες να έχουν παρέλθει και μία έξ'αυτών στη χώρα μας, η Ελλάδα δεν έχει βρει "το χρόνο" να ερευνήσει τις συνθήκες που ζουν τα παιδιά της. Ή μήπως είναι τόσο τραγικές οι συνθήκες που θα προκαλούσαν τον αποτροπιασμό εντός και εκτός της χώρας;

Κατατοπιστική και η σκέψη/εικόνα αυτή των συντακτριών της Ελευθεροτυπίας, της Ελένης Δελβινιώτη και της Ιωάννας Σωτήρχου, που καυτηριάζοντας την ελληνική πραγματικότητα και ειδικά την μη-εφαρμογή των προστατευτικών διατάξεων, μνημονεύουν τα παιδιά που είναι "αντιμέτωπα με την εικονική πραγματικότητα του κόσμου των μεγάλων, «βιτρίνα» των νομοθετημάτων προστασίας που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, ίσα ίσα για να εφησυχάζουν τις ενοχές"

Μια χώρα που δεν διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της, και μάλιστα των πιο αδύναμων και απροστάτευτων εξ'αυτών, αυτή είναι τελικά η Ελλάδα, ε; Ή μάλλον η Δημοκρατική Ελλάδα, με τις δημοκρατικές παρατάξεις..

Πηγή: Παγκόσμια Νύχτα για τα Παιδιά Σημείωση: εξαιρετικά εύστοχος ο τίτλος των συντακτριών, σήμερα "Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Παιδιών"

Και όμως...

..υπάρχουν κάποιες μικρές ανάσες, κάποιες εξαιρέσεις, που επιδέχονται μνείας. Όπως για παράδειγμα η κίνηση της Ε.Ρ.Τ. να "ξεκλειδώσει" το πλούσιο αρχειακό της υλικό και να το καταστήσει προσβάσιμο στους πολίτες που επιθυμούν να το συμβουλευτούν.

Το φιλόδοξο και καθόλου ευκαταφρόνητο, από πλευράς προϋπολογισμού, project, μετουσιώθηκε σε μια "ηλεκτρονική βιβλιοθήκη" και είναι διαθέσιμο εδώ και δύο μέρες στον κόσμο...

Σύνδεσμος: Οπτικοακουστικό Αρχείο

Μηδέν εις το πηλίκο..

Τα ευχάριστα νέα μας έρχονται αυτή τη φορά από τον χώρο της Παιδείας και την έρευνα της PISA: η εκπαιδευτική μας πολιτική έχει αποτυχει. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι οι νεαροί Έλληνες μαθητές πετύχαν βαθμολογίες χαμηλότερες του μέσου όρου και στα τρία γνωστικά αντικείμενα, δηλαδή στην κατανόηση κειμένου, στις φυσικές επιστήμες και τα μαθηματικά.

Πού βαδίζουμε ως κοινωνία όταν δεν ξέρουμε να μετράμε, όταν δεν καταλαβαίνουμε τι διαβάζουμε, όταν δεν κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας; Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε όταν βλέπουμε την νεότερη γενιά που μεγαλώνει με ότι "πιο σύγχρονο" να βυθίζεται σε αυτό το τέλμα;

Το θέατρο που ονομάζεται ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να κατεβάσει αυλαία. Η παρωδία των "πανελληνιων" εξετάσεων δεν οδηγηθεί πουθενά, οι κουρασμένοι ηθοποιοί/δάσκαλοι πρέπει να ανανεωθούν, και τα φθαρμένα στασίδια πρέπει να ξηλωθούν.

Αν θέλουμε να λέμε ότι υπάρχει μέλλον δηλαδή.

[Ίσως για αυτό να είναι θλιμμένοι και οι ΕΜΟ. Τόση μιζέρια όσο το ελληνικό σχολείο που αλλού;]

Η ευτυχία του να γεννιέσαι Έλληνας...

Έλληνας πολίτης με κινητικά προβλήματα. Φαντάζει σχήμα οξύμωρο, και δυστυχώς δεν είναι βγαλμένο από κάποιο λογοτεχνικό κείμενο, αλλά από την ελληνική μας πραγματικότητα. Και είναι πέρα για πέρα αληθινό. Και βέβαια δυσάρεστο.

Το διαπιστώνει κανείς περπατώντας στους δρόμους της Αθήνας. Οι ράμπες απουσιάζουν, τα πεζοδρόμια είναι στενά, κακοφτιαγμένα, συχνά με ρωγμές, τα αυτοκινήτα σταθεμεύουν στις εισόδους των κτηρίων καθιστώντας τες απροσπέλαστες. Η τοπική αυτοδίοικηση, η κοινωνική πολιτική του κράτους, η ίδια η συμπεριφορά μας καταδικάζει τους ανθρώπους σε απομόνωση.

Τώρα διαβάζουμε στο άρθρο της δημοσιογράφου Αγγελικής Μπουμπούκα, δημοσιευμένο στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (2 Δεκεμβρίου 2007) ότι οι συμπολίτες μας στερούνται και άλλων δικαιωμάτων τους, όπως της μόρφωσης (!). Σημειώνει η κ. Μπουμπούκα ότι το Πανεπιστήμιο έχει τη δυνατότητα να μη δεχθεί στις τάξεις του φοιτητή, ο οποίος έχει εισαχθεί με τις προβλεπόμενες διαδικασίες σε τριτοβάθμιο ίδρυμα, με μόνο πρόσχημα την αναπηρία. Δηλαδή, δεν περπατάς, δεν μπορείς να σπουδάσεις.

Η έλλειψη της υλικοτεχνικής υποδομής είναι βεβαίως η ουσία του ζητήματος και η "διακιολογία". Και είναι γνωστό ότι για τα ελληνικά υποχρηματοδοτούμενα Πανεπιστήμια, η αναδιαμορφωση χώρων ή η μετάφραση των εγχειριδίων στη γλώσσα Braille είναι σημαντικές δαπάνες. Και αν κανείς μπορεί να κατανοήσει τους λόγους που δικαιολογούν την ανεπάρκεια αυτή, μπορεί κανείς να πει το ίδιο και για τον αποκλεισμό που αυθαίρετα επιβάλλει στους νέους; Γιατί απουσιάζει η χρυσή τομή, η μέση λύση;

Υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις, δηλαδή κάποια Πανεπιστήμια που παίρνουν κάποια "ειδικά μέτρα", δηλαδή που κάνουν ως οφείλουν. Γιατί δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα χρέος για το δημόσιο Πανεπιστήμιο να μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των πολιτών του. Ή έχουμε Δημόσιο Πανεπιστήμιο που είναι στη θεωρία αλλά και στη πράξη "δημόσιο" ή όχι. Το δικαίωμα στη μόρφωση όμως είναι αναφαίρετο, όπως είναι και η ισότητα των πολιτών.

Κανείς οφείλει να το θυμίζει αυτό στον εαυτό του, ζώντας κατα τούς χαλεπούς αυτού καιρούς της "αθηναϊκής δημοκρατίας"...

---

Πηγή: Δικαίωμα Πρόσβασης στη Μάθηση